Aseksualizm to brak odczuwania pożądania. Szacuje się, że osoby aseksualne stanowią kilka procent społeczeństwa. Nie odczuwają oni pociągu płciowego do żadnej z płci, a seks nie jest dla nich ważny. Nie odznacza to jednak, że nie mają za sobą inicjacji czy nie współżyją. Czasem uprawiają seks ze względu na swojego partnera, jednak sami nie odczuwają pragnień czy potrzeb seksualnych.
Seksualnie obojętni?
Za aseksualizm odpowiadają problemy hormonalne, stres, depresja lub przyjmowanie niektórych leków, a także menopauza, tłumienie swojej seksualności, obawy przed ciążą lub chorobami płciowymi. Mogą także świadczyć o nim zbyt niskie lub za wysokie poczucie własnej wartości. Osoby, które uciekają od swojej zmysłowości to często ofiary molestowania, gwałtu czy pedofili.
Zobacz też: Intymność nadużyta, czyli o granicach intymności
Czy wiesz, że…
Współżycie lub jego brak jest przejawem roli seksualnej, jednak nie orientacji seksualnej. O orientacji świadczy zainteresowanie i emocje, jakie wywołują u nas osoby określonej płci. To one decydują o podjęciu przez człowieka określonych czynności seksualnych.
Aseksualizm może przybrać formę awersji seksualnej. Występuje ona, kiedy perspektywa zbliżenia powoduje obawę lub lęk w wyniku czego osoba aseksualna unika zbliżeń. Jeśli nawet dochodzi do seksu, pojawiają się negatywne odczucia i kochanek nie jest zdolny do przeżywania przyjemności. W skrajnej postaci może się ona wiązać z odrazą do wszystkich bodźców seksualnych.
Taki stan może być wywołany konfliktami z partnerem, złymi doświadczeniami z przeszłości lub purytańskim zachowaniem. Oprócz rezygnacji z kontaktów fizycznych osoba aseksualna ma obniżoną samoocenę, depresje oraz trudności z nawiązaniem relacji.
Czy to celibat?
Świadomy wybór powstrzymania się od współżycia nie jest aseksualizmem. Celibat może być spowodowany np. względami religijnymi – przed lub po zawarciu małżeństwa (tzw. białe małżeństwa).
To Cię zainteresuje: Ratunku! Nie mam czasu na seks!
Osoba aseksualna mimo, że nie odczuwa pociągu może angażować się w związki z innymi ludźmi, dlatego specjaliści dokonują podziału aseksualizmu ze względu na orientację romantyczną:
- aromantyczność – brak pociągu romantycznego,
- biromantyczność – pociąg romantyczny wobec obu płci,
- heteroromantyczność – pociąg romantyczny wobec osób płci przeciwnej,
- homoromantyczność – pociąg romantyczny wobec osób tej samej płci,
- panromantyczność – pociąg romantyczny wobec osób o każdej tożsamości płciowej,
- poliromantyczność – pociąg romantyczny wobec osób o niektórych tożsamościach płciowych,
- demiromantyczność – pociąg romantyczny jedynie po nawiązaniu głębokiej więzi.
Niektórzy używają starszej klasyfikacji:
- osoba aseksualna typu a – posiada libido, ale nie odczuwa pociągu romantycznego,
- osoba aseksualna typu b – nie posiada libido, ale odczuwa pociąg romantyczny,
- osoba aseksualna typu c – posiada libido i odczuwa pociąg romantyczny wobec innych – ale nie uznaje ich, jako powiązanych ze sobą,
- osoba aseksualna typu d – nie posiada libido i nie odczuwa pociągu romantycznego.
Kobiety mają gorzej!
Męska seksualność jest wrodzona. Od urodzenia mężczyźni mają zdolność do ejakulacji i erekcji, którą często przeżywają nawet kilka razy dziennie – także nieświadomie. Kobieta swojej seksualności musi się nauczyć. Jeśli trafiła na niewłaściwego partnera – może wpłynąć to na jej postrzeganie seksu, a w konsekwencji może pozostać aseksualna.
Przeczytaj: Krystyna Mirek:”Seks odzierany jest z całego piękna”
Czy wiesz, że…
AVEN (Asexual Visibility and Education Network) działa na rzecz uznania aseksualności za orientację. W ostatnich latach ruch ten dość prężnie się rozwija. Środowiska naukowe podchodzą jednak do tego z dużą rezerwą.
Aseksualizm nie jest chorobą, nie można go wyleczyć. Wśród osób, które określają się jako aseksualne są zdrowi ludzie, bez traumatycznych przeżyć, lęków ani fobii. Nie uważają, że seksualność jest czymś złym – po prostu nie czują pociągu fizycznego, dlatego nie interesują ich kontakty seksualne.
