Brytyjska polityk, premier Wielkiej Brytanii w latach 1979-1990, chemiczka i prawnik. Jej stanowczość w stosunku do strajkujących oraz państw komunistycznych spowodowała, że nadano jej przydomek – Żelazna Dama. Była najdłużej urzędującym brytyjskim premierem XX wieku, jedyną kobietą, która kiedykolwiek w Wielkiej Brytanii była wybrana na szefa partii rządzącej, razem z Margaret Beckett jako jedyne pełniły funkcję ministra z najważniejszej grupy resortów tzw. Great Offices of State. Eurosceptyk.
Po ojcu odziedziczyła zainteresowanie polityką i chęć działania. Jej kariera polityczna na poważnie rozpoczęła się w 1950 i 1951 roku, gdy wzięła udział w wyborach do parlamentu. Była wówczas najmłodszą kandydatką z Partii Konserwatywnej. Nie odniosła większych sukcesów. W kwietniu 1958 została wybrana na kandydatkę z okręgu Finchley. Zdobyła fotel w Izbie Gmin w wyborach 1959. Już od pierwszej mowy w Parlamencie, wykazywała się dużymi umiejętnościami oratorskimi, a jej postulaty były realizowane. Szybko awansowała w partii. W 1966 znalazła się w grupie osób w gabinecie cieni, zajmującej się sprawami należącymi do resortu skarbu.
Jako jedna z nielicznych członków Parlamentu, głosowała za dekryminalizacją kontaktów homoseksualnych, opowiadała się także za legalizacją aborcji.
Sprzeciwiała się zniesieniu kary śmierci oraz ułatwieniom w procedurze rozwodowej. Jednym z ostatnich posunięć politycznych Margaret Thatcher było wywieranie presji na George’a Busha, którego nakłaniała do wysłania wojsk amerykańskich do Kuwejtu i wyparcie armii irackiej. 22 listopada 1990 roku Margaret Thatcher ogłosiła swoją rezygnację z kandydowania na przywódcę Partii Konserwatywnej, a więc także z urzędu premiera.
