Zapalenie rzeżączkowe a nierzeżączkowe
Zapalenie cewki moczowej – bez względu na przyczynę, zawsze jest stanem niebezpiecznym, wymagającym leczenia. Wyróżniamy dwa rodzaje schorzenia: rzeżączkowe, zwane swoistym oraz nierzeżączkowe – nieswoiste. Pierwsze wywoływane jest przez bakterie Neisseria gonorrhoeae, którym mogą towarzyszyć Candida albicans, Clamydia trachomatis oraz Trichomonas vainalis. Drugie „zawdzięczamy” zazwyczaj Clamydii trachomatis, Ureaplasma urealyticum oraz Mycoplasma hominis. Rzadziej wini się za nie Trychomonas vagialis, Candida albicans, herpeswirusy, zwężenie cewki moczowej czy urazy bądź ciała obce.
Te obco brzmiące nazwy mają nam jedynie uświadomić, że różnica w zapaleniu rzeżączkowym i nierzeżączkowym polega przede wszystkim na czynnikach sprawczych. To drugie jest też uznawane za jedną z najczęstszych chorób przenoszonych drogą płciową oraz za przyczynę większości przypadków zapalenia cewki moczowej i szyjki macicy u kobiet, zapalenia cewki moczowej u mężczyzn, zaś u obojga – zapalenia odbytnicy i gardła (!) Do różnic można jeszcze doliczyć – większe trudności w leczeniu oraz poważniejsze ryzyko nawrotów i powikłań.
Objawy
Różnią się ze względu na to, kogo dotyczą. U kobiet pojawiają się:
- upławy – zwykle skąpy, śluzowy lub śluzowo-ropny wyciek (może być też bardziej obfity, ropny, podobny do tego, jaki pojawia się przy rzeżączce);
- częstomocz;
- pieczenie podczas oddawania moczu;
- swędzenie w okolicach cewki moczowej;
- bóle w podbrzuszu;
- ból przy stosunku.
Mężczyźni zgłaszają:
- pieczenie i dyskomfort w okolicy narządów płciowych;
- wyciek ropno-śluzowy z cewki moczowej;
- zaczerwienie w okolicy narządów płciowych.
W badaniu mikroskopowym stwierdza się liczne leukocyty, a diagnozę można postawić po wyłączeniu rzeżączki. Niestety – najczęściej przebieg choroby jest bezobjawowy, co opóźnia postawienie diagnozy i podjęcie leczenia, a tym samym – zwiększa krąg zakażonych. Zaniedbanie w tej dziedzinie jest tez groźne dla samego chorego. Możliwe powikłania to u kobiet: zapalenie szyjki macicy, zapalenie przydatków, zapalenie gruczołów Bartholina, u mężczyzn: zapalenie najądrza, zwężenie cewki moczowej, a u obojga płci: zapalenie stawów, zespół Reitera, czy nawet niepłodność.
Czynniki ryzyka
To choroba przenoszona drogą płciową. Pojawia się najczęściej u osób w wieku poniżej 25 lat, utrzymujących stosunki seksualne z więcej niż jedną osobą w ciągu danego roku, bez zabezpieczenia w postaci prezerwatywy. Kobiety narażone są bardziej z uwagi na krótszą cewkę moczową oraz jej lokalizację.
Leczenie odbywa się z wykorzystaniem antybiotyków, trwa około 7-10 dni – najczęściej stosowane są leki z grupy tetracyklin. Czasami jednak następuje nawrót choroby – wówczas terapię trzeba wydłużyć (w niektórych przypadkach konieczne jest podawanie leków drogą dożylną). W każdym przypadku konieczne jest leczenie także partnera seksualnego. Po leczeniu zaś – prowadzenie systematycznych badań kontrolnych.
