Poronienie to jedno z najbardziej traumatycznych przeżyć dla matki. Liczba poronień jest trudna do określenia, bo w wielu przypadkach występuje ono zanim kobieta dowie się, że jest w ciąży.
Jedna na pięć komórek jajowych obumiera zaraz po zagnieżdżeniu. W pierwszym trymestrze ciąży (przed upływem 12. tygodnia) dochodzi do 75% wszystkich poronień, a w drugim – poronienie występuje w jednym na pięćdziesiąt przypadków.
Zobacz też: Jakie badania powinna wykonać przyszła mama?
Przyczyny poronienia
Poronienie to przedwczesne zakończenie ciąży i wydalenie jaja płodowego przed 22 tygodniem jej trwania. Według terminologii medycznej można wyróżnić poronienie samoistne, które następuje z przyczyn naturalnych i poronienie sztuczne, czyli aborcję. Najwięcej poronień wynika z nieprawidłowości w budowie i rozwoju zarodka. Przyczyny poronienia to także:
- używki
- złe odżywianie
- wiek po 38 roku życia
- urazy i wstrząsy psychiczne
- zaburzenia hormonalne
- urazy mechaniczne
- konflikt serologiczny
- wady komórki jajowej
- wady plemników
- wady pępowiny
- wady chromosomalne płodu
- wady rozwojowe płodu
- wady macicy
- zaburzenie czynności tarczycy
- cukrzyca
- choroby nerek
- choroby zakaźne
- nieprawidłowy rozwój łożyska
- przedwczesne odklejenie łożyska
- pękniecie pęcherza płodowego
- zakażenia wewnątrzmaciczne
- zaburzenia czynności tarczycy
W większości przypadków poronienia nie da się zatrzymać, ponieważ jest ono reakcją organizmu kobiety na nieprawidłowy rozwój płodu. Czasem jednak szybka reakcja może uratować kobietę przed utratą ciąży.
Ginekolodzy wyróżniają kilka rodzajów poronień:
- poronienie zupełne – jajo płodowe zostaje całkowicie wydalone na skutek skurczów macicy. W tym przypadku nie jest potrzebne łyżeczkowanie macicy
- poronienie niezupełne – płód zostaje wydalony z jamy macicy, często z fragmentami łożyska i kosmówki. Jama macicy wymaga w tym przypadku łyżeczkowania
- poronienie jednoczasowe – dochodzi do niego w ciągu pierwszych trzech miesięcy życia płodu. Najczęściej objawia się krwawieniem i bólami podbrzusza
- poronienie dwuczasowe – dochodzi do niego między 13, a 22 tygodniem ciąży. Pierwszymi objawami są skurcze i odpływ płynu owodniowego. Po nim następuje rozwarcie szyjki macicy i wydalenie z organizmu płodu i łożyska
- poronienie zagrażające – charakteryzuje się nieznacznym krwawieniem, któremu towarzyszą bóle podbrzusza, jednak kanał szyjki macicy jest zamknięty. Większość takich ciąż można uratować, wymaga to jednak przebywania w szpitalu i kontroli lekarza. Poronienie zagrażające może przybrać formę poronienia w toku, kiedy kobieta zaniedba pierwsze oznaki poronienia – dochodzi do silnego bólu, skurczy i krwawienia, a ciąży nie da się uratować
- poronienie zatrzymane – kiedy nie doszło do wydalenia z jamy macicy obumarłego zarodka bądź płodu przez 8 tygodni od obumarcia
- poronienie nawykowe – występuje w przypadku, kiedy u kobiety wystąpiły już trzy poronienia jedno po drugim
- poronienie szyjkowe – jajo płodowe zostaje uwięzione w rozszerzonym kanale szyjki macicy i nie może zostać wydalone na zewnątrz
- poronienie chybione – zarodek nie żyje, ale ciąża trwa nadal. Obumarły płód może pozostawać w macicy przez kilka tygodni lub miesięcy
Sprawdź: Palenie w ciąży pod lupą
Jeśli poronienie występuje we wczesnym stadium ciąży, ok. 6-7 tygodnia to zazwyczaj jest to poronienie całkowite, podczas którego macica oczyszcza się sama. Jeśli jednak ciąża była bardziej zaawansowana to z macicy często zostaje wydalony zarodek i część łożyska i błon płodowych. Niezbędny jest wtedy zabieg łyżeczkowania macicy. Jest on wykonywany w znieczuleniu ogólnym. Materiał zebrany jest poddawany badaniu histopatologicznemu, które ma na celu poznanie przyczyn poronienia. Może zdarzyć się też tak, że ciąża obumiera, ale nie występują skurcze macicy, jej szyjka zostaje zamknięta, a płód nie jest usunięty. Noszenie martwego dziecka jest traumatycznym przeżyciem dla matki, dlatego psychologowie zalecają usunięcie płodu w ciągu trzech dni, tak aby koszty psychiczne poniesione przez kobietę były jak najmniejsze.
Objawy poronienia
Pierwszymi objawami poronienia jest krwawienie, skurcze i odejście wód płodowych. U kobiety może wystąpić także stan podgorączkowy. Sporadycznie dochodzi do zakażenia ogólnego – dreszczy, wysokiej gorączki, zaburzeń świadomości.
Warto przeczytać: Niepokojące objawy w ciąży: kiedy zacząć się martwić?
Po poronieniu owulacja pojawia się dość szybko, miesiączka wraca po około 4-6 tygodniach. W tym okresie warto wstrzymać się od nadmiernego wysiłku fizycznego. Lekarze zalecają także, by z kolejną ciążą poczekać około 3-4 miesiące. Ten czas jest potrzebny, aby pozwolić organizmowi się zregenerować, a kobiecie – odzyskać równowagę psychiczną.
Badania po poronieniu
Około 3 tygodnie po poronieniu lekarz może zlecić kilka podstawowych badań, jak USG czy te mające na celu zbadanie poziomu hormonów we krwi. Jeśli jednak jest to kolejne poronienie z rzędu trzeba będzie wykonać:
- badanie immunologiczne – pomaga stwierdzić, czy w funkcjonowaniu układu odpornościowego występują nieprawidłowości. Jest ono wiarygodne, jeśli od poronienia nie minęło więcej niż 6 tygodni.
- badanie genetyczne – badanie kariotypem pozwala wykryć nieprawidłowości w budowie chromosomów rodziców, które mogą prowadzić do wad płodu i poronienia.
- badanie czynników infekcyjnych – wykrywa ewentualne infekcje w organizmie matki. Zazwyczaj jest wykonywane w kierunku toksoplazmozy, cytomegalii, różyczki, opryszczki, chlamydiozy.
- badanie hormonalne – pozwala ocenić stężenie hormonów płciowych i tarczycy w organizmie. Najlepiej przeprowadzić je kilka miesięcy od poronienia.
- badanie narządu rodnego – jego celem jest wykrycie wad anatomicznych u kobiety. Wśród nich mogą być: mięśniaki macicy, zrosty, niedrożność jajowodów czy niewydolność szyjki macicy.
- badanie nasienia – ma za zadanie stwierdzić czy w nasieniu nie ma bakterii. Najczęściej wykonuje się je, aby sprawdzić czy przyczyną poronienia nie jest puste jajo płodowe.
Jak poradzić sobie po stracie ciąży?
- Rozmawiaj z bliskimi – oparcie ze strony rodziny i partnera w momencie straty dziecka jest bardzo ważne. Opowiedz im o tym, co przeżywasz i co czujesz. Bliskie osoby Cię wysłuchają i na pewno pomogą.
- Płacz – rozpacz jest naturalnym elementem dochodzenia do siebie. Masz prawo do smutku i żałoby. Przepisy pozwalają urządzić pochówek nawet kilkutygodniowemu płodu.
- Poszukaj grup wsparcia – możesz nawiązać kontakt z innymi kobietami, które przeszły przez to samo. Najlepiej znaleźć je przez internet lub przy szpitalach i poradniach psychologicznych.
- Zajmij się czymś – spróbuj znaleźć sobie konkretne zajęcie: zrób remont lub zajmij się pracą. Wysiłek pozwoli Ci zająć ręce i umysł innymi sprawami, a z czasem będzie Ci łatwiej pogodzić się z tym, co się stało.
- Wyjedź – zmiana otoczenia może wpłynąć korzystnie na Twoje zdrowie psychiczne. Nie będą to beztroskie wakacje, ale czas spędzony na rozmowach i spacerach pozwoli oderwać się od tragedii i umocni poczucie bliskości.
