Choroba Aspergera jest często nazywana łagodną odmianą autyzmu. Dzieci, które na nią cierpią, podobnie jak autystyczne maluchy wycofują się z kontaktów społecznych, jednak zależy im na przyjaźniach, dlatego odczuwają większe obciążenie z powodu tego, jakie są.
Zobacz też:
- 5 zdań, których nie powinnaś mówić dziecku
- Jak wspierać prawidłowy rozwój mowy u dzieci?
- „Ziałuś śkarpetuńcie Michałciu”, czyli jak rozmawiać z dzieckiem?
Trochę historii
Syndrom Aspergera został po raz pierwszy opisany w 1944 roku przez doktora Handa Aspergera. Zauważył on, że niektóre dzieci we wczesnym etapie rozwoju mają dobrze rozwiniętą mowę, ale wykazują zaburzenia społeczne. Choroba Aspergera podobnie, jak autyzm jest zaburzeniem o podłożu neurologicznym, którego przyczyny nie są jednoznacznie określone. Jak się okazało na zespół Aspergera częściej cierpią chłopcy niż dziewczynki.
Czy wiesz, że…
Dotychczas przeprowadzone badania wskazują, że autyzm występuje u 4 na 10000 dzieci. Choroba Aspergera dotyka 20-25 dzieci na 10000.
Prawdopodobnie za chorobę Aspergera odpowiadają nieprawidłowości neurologiczne i zaburzenia w rozwoju płodowym. A także:
- czynniki genetyczne (nie dziedziczy się choroby, ale podatność na rozwój zespołu Aspergera),
- wiek ojca powyżej 40 roku życia,
- urazy okołoporodowe,
- toksoplazmozę,
- uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego.
Dzieci z potencjałem
Dziecko z zespołem Aspergera ma problem z nawiązywaniem znajomości, ponieważ nie potrafi nawiązywać relacji. Nie radzi sobie z funkcjonowaniem w grupie, ciężko mu się dostosować do reguł w niej panujących. Ma zawężone zainteresowania i nie myśli elastycznie. Dzieci z syndromem Aspergera bywają niezdarne ruchomo i czasem posiadają zaburzenia manualne.
Przeczytaj też: Jak okazać dziecku miłość?
W kontaktach z innymi unikają patrzenia w oczy i praktycznie nie gestykulują. Chętnie spędzają czas z dorosłymi. Dziecko z zespołem Aspergera używa trudnego i sztywnego języka. Objawem może być monotonna mowa, zbyt przekoloryzowana lub pozbawiona potocznych wyrazów. Maluchy źle reagują na zmiany w otoczeniu. Wolą rutynowe, schematyczne życie. Mają niską samoocenę i źle reagują na krytykę.
Za to wyróżniają się doskonałą pamięcią, szybko uczą się czytać i liczyć. Często wykazują obsesyjne zainteresowanie dotyczące m.in. astronomii, statków, samochodów, historii czy geografii. Są perfekcjonistami.
Ich potencjał intelektualny w dużej mierze ułatwia terapię i radzenie sobie z obowiązkami życia codziennego.
Czy wiesz, że…
W życiu dorosłym osoby z zespołem Aspergera mogą być uznawane za dziwaków. Najczęściej rozpoznaje się u nich takie objawy choroby jak: zaburzenia relacji społecznych, języka, wąskie i specyficzne zainteresowania, rutynowe zachowania, problemy z komunikacją niewerbalną, brak empatii.
Rozpoznanie choroby Aspergera jest możliwe we wczesnym rozwoju dziecka. Pierwsze symptomy mogą pojawić się już w okresie niemowlęcym. Pełny ich obraz pojawia się do 4. roku życia. W diagnozowaniu choroby powinni brać udział:
- neurolog dziecięcy – ocena rozwoju psychomotorycznego,
- pedagog przedszkolny – zaburzenia zachowania w grupie,
- pediatra – zaburzenia zdrowotne,
- psycholog – weryfikacja informacji,
- psychiatra – diagnostyka kliniczna i ewentualna farmakoterapia,
- rodzice – inne objawy.
Zobacz: Koncentracja: jak ćwiczyć z dzieckiem?
Szczególną uwagę u dzieci w wieku do trzech lat należy zwrócić na:
- brak reakcji na imię,
- brak proszenia o coś,
- obojętność,
- brak wskazywania palcem,
- ograniczoną gestykulację,
- częste napady złości,
- opór na zmiany,
- nadwrażliwość na bodźce,
- niezdarność ruchową,
- późny rozwój mowy.
Praca nad rozwojem
Leczenie choroby Aspergera jest nakierowane na terapię umożliwiającą sprawne funkcjonowanie w społeczeństwie. Skupia się ona na rozwoju umiejętności takich jak: zawieranie znajomości, radzenie sobie w nowym miejscu, słuchanie, zadawanie pytań, inicjowanie rozmowy, dyskutowanie. W procesie leczenia najważniejsze jest zaangażowanie chorego, ponieważ bez chęci i dobrego nastawienia terapia nie przyniesie żadnych efektów.
Asperger popularniejszy niż autyzm
Zespół Aspergera występuje częściej niż autyzm, jednak jest on rzadziej rozpoznawalny. Wśród podobieństw między tymi dwoma chorobami są zaburzenia związków społecznych, niechęć do zmian, zaburzenia w komunikacji werbalnej, niewerbalnej, przywiązanie do rutyny.
Różnice natomiast można dostrzec na kilku przestrzeniach:
- Emocje
Zespół Aspergera: brak prawidłowej oceny emocji, stany depresyjne.
Autyzm: brak empatii, problem z okazywaniem emocji.
- Kontakty międzyludzkie
Zespół Aspergera: szybkie przystosowanie się do środowiska.
Autyzm: zaburzone relacje, ucieczka od kontaktów, ignorowanie otoczenia.
- Komunikacja
Zespół Aspergera: dziecko nie ma problemu z komunikacją, ale narzuca tematy, które go interesują.
Autyzm: dziecko praktycznie nie mówi.
Zobacz także: Jak rozwinąć kreatywność u dziecka?
Potocznie zespołem Aspergera określa się łagodne odmiany zaburzeń autystycznych. Granice są bardzo nieostre. Łatwo go pomylić z autyzmem atypowym lub wysokofunkcjonującym. Ten jest utożsamiany przez opiekunów chorych z wycofaniem i dystansem. Natomiast dziecko z chorobą Aspergera chce zawierać przyjaźnie, a brak umiejętności do tworzenia relacji go frustruje, ponieważ ma problem ze zrozumieniem zachowań społecznych.
