Wzgórek łonowy – próg do twojej kobiecości
Wzgórek łonowy, jak sama nazwa wskazuje, to delikatne „wzniesienie”, chroniące kość łonową. Zbudowany jest z tkanki tłuszczowej, leży powyżej spojenia łonowego i ma kształt trójkąta, którego dolny wierzchołek łączy się z wargami sromowymi.
Podstawa wspomnianego trójkąta leży u góry, odgraniczona jest poziomą linią skórną od przedniej ściany brzucha.
Grubość wzgórka waha się w granicach od 2 do 8 cm. W okresie dojrzewania wzgórek pokrywa się włosami łonowymi. Od imienia bogini miłości nazywany jest czasami – wzgórkiem Wenery.
Wargi sromowe – bramy do wnętrza kobiety
Wargi sromowe otaczają przedsionek pochwy. Na zewnątrz znajdują się wargi sromowe większe, czyli fałdy skóry zawierające dużą ilość tkanki tłuszczowej, które łączą się u góry, tworząc tzw. spoidło warg przednie (poniżej niego leży łechtaczka). Od tyłu wargi łączą się w miejscu zwanym spoidłem tylnym. Nieco głębiej leżą tzw. wargi sromowe mniejsze, czyli fałdy cienkiej skóry pozbawionej gruczołów potowych, które przykrywają ujście cewki moczowej i pochwy.
Warto jednak zauważyć, że nazw tych nie należy traktować nazbyt dosłownie – u wielu kobiet to właśnie wargi sromowe mniejsze są większe i to one nieco „wystają” na zewnątrz. Należy podkreślić, że nie jest to objaw żadnej choroby, ale indywidualna cecha budowy organizmu. Z tego właśnie powodu wiele środowisk medycznych opowiada się za modyfikacją dotychczasowego podziału na wargi sromowe mniejsze i większe, a zastąpieniu go bardziej adekwatnym podziałem na wargi wewnętrzne i zewnętrzne.
Błona dziewicza – osłonka kobiecości
Błona dziewicza to cienka, delikatna, elastyczna błona, która otacza lub częściowo przykrywa zewnętrzny otwór pochwy (przez nieosłonięte miejsce wypływa krew menstruacyjna). Ze względu na położenie otworu można wyróżnić różne kształty błony dziewiczej, ale z reguły przyjmuje ona postać półksiężycowatą lub sierpowatą.
Grubość błony dziewiczej może być zależna od genów, hormonów czy przebytych zakażeń, dlatego nie u każdej kobiety wygląda tak samo.
Błona dziewicza zazwyczaj zostaje przerwana (tzw. defloracja) w chwili odbywania przez kobietę pierwszego stosunku seksualnego, ale zdarza się także, że ma to miejsce wcześniej, np. podczas wyczerpujących ćwiczeń fizycznych. Do krwawienia i dolegliwości bólowych spowodowanych naruszeniem błony dochodzi jedynie u połowy kobiet. Teoretycznie błona dziewicza nie pełni żadnej doniosłej biologicznie funkcji, warto jednak zauważyć, że stanowi barierę mechaniczną, chroniącą młode dziewczyny przed różnego rodzaju chorobotwórczymi drobnoustrojami.
Łechtaczka – guziczek rozkoszy
Łechtaczka mieści się na szczycie sromu, w miejscu połączenia warg sromowych mniejszych. Jest zbudowana głównie z tkanki limfatycznej. Część widoczna znajduje się powyżej pochwy i ma rozmiar ziarnka groszku, zaś większa część jest organem wewnętrznym. Przeciętna „dojrzała” łechtaczka ma trzon około 2 cm długości z dwoma ciałami jamistymi, zakończony żołędzią średnicy około 4 mm, pokrytą napletkiem. Trzon łechtaczki kończy się wierzchołkiem, który wraz z pokrywającą go cienką skórką (tzw. napletkiem łechtaczki) tworzy wspomnianą żołądź. Trzon łączy się ze spojeniem tzw. więzadłem wieszadłowym. Oba ciała jamiste oddziela niepełna przegroda, zaś każde ciało jest otoczone błoną białawą.
Wewnątrz ciał znajdują się jamki, rozdzielone niepełnymi beleczkami zbudowanymi z mięśni gładkich oraz tkanki łącznej. Pod wpływem bodźców nerwowych ciała jamiste napełniają się krwią i dochodzi do „wzwodu”. Skąd bierze się wspomniana krew? Łechtaczkę zaopatrują w nią tętnica głęboka łechtaczki oraz tętnica powierzchowna łechtaczki. Podobnie jak błona dziewicza, łechtaczka nie ma funkcji anatomicznej, jest jednak bardzo ważna dla kobiety, ponieważ pozwala jej czerpać przyjemność ze współżycia (stąd żartobliwa nazwa guziczek rozkoszy). Jest to bowiem najbardziej erogenne i najbardziej czułe na bodźce dotykowe miejsce w organizmie (schodzi się w niej dwa razy więcej zakończeń nerwowych niż w męskim członku).
Gruczoły przedsionkowe większe – kobiecość zaopatrzona
Gruczoły przedsionkowe większe (inaczej gruczoły Bartholina) to para owalnych gruczołów o wielkości groszku, które znajdują się przy wejściu do pochwy. Ich zadaniem jest wytwarzanie wydzieliny śluzowej, która nawilża pochwę w czasie stosunku. Znajdują się pod skórą, wewnątrz warg sromowych wewnętrznych, więc nie można ich zobaczyć, ani też wyczuć. Ich przewody wyprowadzające uchodzą na ściankach bocznych przedsionka pochwy.
Ujście zewnętrzne cewki moczowej
Ujście zewnętrzne cewki moczowej to przewód, rozpoczynający się na dnie pęcherza moczowego ujściem wewnętrznym cewki. U kobiet cewka moczowa znajduje się nad pochwą, to końcowa część układu moczowego, wyprowadzająca mocz na zewnątrz organizmu.
Pochwa – tutaj wszystko się zaczyna
Pochwa stanowi połączenie pomiędzy szyjką macicy, a wargami sromowymi. To mięśniowo–błoniasty przewód, który silnie się rozciąga. W części środkowej ma 2 do 3 cm szerokości, ogólnie zaś od 5 do 14 cm. Jest końcowym odcinkiem dróg rodnych kobiety, swego rodzaju przedłużeniem macicy (końcowym odcinkiem obejmuje jej szyjkę). Pochwa stanowi miejsce wprowadzenia nasienia w czasie stosunku, drogę, którą wydostaje się płód w czasie porodu, a także drogę odpływu krwi miesiączkowej. Pochwa wytwarza specyficzną wydzielinę, której jakość oraz ilość zależy od fazy cyklu miesiączkowego oraz od wieku kobiety. Wydzielina ta nie powinna mieć zapachu, jest przejrzysta, mleczna lub biaława.
W pochwie wytwarza się także specyficzny ekosystem, na który składają się pożyteczne bakterie (pałeczki kwasu mlekowego) oraz wiele innych mikroorganizmów. Pozwalają one utrzymać równowagę mikroflory w pochwie, zapobiegając tym samym rozprzestrzenianiu się drobnoustrojów chorobotwórczych.
To powoduje, że środowisko pochwy jest kwaśne i nie sprzyja rozwojowi bakterii, wirusów, pierwotniaków ani grzybów. Przedsionek pochwy to ta część narządu, która widzimy po rozchyleniu warg sromowych, jako eliptyczną płytką przestrzeń.
Macica – nasze pierwsze mieszkanie
Macica to narząd, położony w miednicy małej, który ma kształt gruszki (spłaszczonej od przodu ku tyłowi) o długości około 7-9 cm, szerokości ok. 5 cm i grubości około 2,5 cm. Zbudowana jest z trzech warstw. Wyróżniamy w niej dno, sterczące do góry oraz ku przodowi ponad ujścia jajowodów, trzon i szyjkę, składającą się z części podpochwowej oraz części pochwowej (tu znajduje się ujście zewnętrzne macicy, przez które światło macicy łączy się ze światłem pochwy). Mimo, że narząd ten wielkością przypomina pięść, może się powiększyć do rozmiarów potrzebnych do rozwoju płodu (to w nim powiększa się i rozrasta komórka jajowa, zapłodniona przez plemniki).
Jajowody – bezpieczny transport
Jajowody to narządy płciowe o długości ok. 10-12 cm, które rozwijają się od rogu macicy w kierunku jajnika. Koniec jajowodu w pobliżu jajnika ma kształt lejka z wypustkami, nazywanymi strzępkami jajowodu, które to wypustki ułatwiają wprowadzanie komórki jajowej do światła jajowodu. Zadaniem jajowodów jest bowiem przechwycenie komórki jajowej, uwalnianej z jajnika podczas owulacji, bezpieczne doprowadzenie jej na spotkanie z plemnikami, przeprowadzenie zarodka do jamy macicy (co jest możliwe dzięki skurczom ich mięśniówki, wydzielinie produkowanej przez gruczoły jajowodów oraz ruchowi rzęsek, wyścielających błonę śluzową) oraz odżywianie go przez kilka pierwszych dni po zapłodnieniu.
Jajniki – „produkcja” kobiecości
Jajniki w swej dojrzałej postaci mają kształt spłaszczonej elipsoidy, znajdują się wewnątrz jamy otrzewnej w okolicach bocznych ścian miednicy, a ich górne fragmenty objęte są przez jajowody. W jajnikach produkowane są komórki jajowe oraz kobiece hormonowy, m.in. estrogeny i progesteron. Podczas owulacji jajniki uwalniają do jajowodu jedno jajeczko, które przesuwa się w kierunku macicy.
