W przypadku poronienia nawykowego konieczne jest przeprowadzenie odpowiednich badań.Najczęstszą przyczyną poronień są wady genetyczne, które prawdopodobnie występują u rodzica. Ich przyczyną może być translokacja chromosomu lub obecność trombofilii wrodzonej.
Wśród przyczyn poronienia nawykowego są też wrodzone wady macicy (np. macica dwurożna, jednorożna, przegrodzona). Mogą wywołać ją także zaburzenia immunologiczne, jak np. APS – zespół antyfosfolipidowy (organizm kobiety wytwarza przeciwciała, które są skierowane przeciwko jej tkankom).
Sprawdź też: Pierwsza ciąża po 35 roku życia – co powinnaś wiedzieć
Poronienie nawykowe może być również spowodowane zaburzeniami hormonalnymi jak np. zespół policystycznych jajników, ale też endokrynologicznymi, jak zaburzenia funkcji tarczycy i niedobór progesteronu.
Poronienie pod lupą
Kobieta, która ma za sobą poronienia nawykowe powinna udać się do specjalisty. Lekarz ustali ich przyczynę i spróbuje pomóc w próbach zajścia w kolejną ciąże. Zazwyczaj poronienia w I trymestrze są trudne do zdiagnozowania, ponieważ mogą być uwarunkowane wieloma czynnikami. Kobiety, które poroniły w II trymestrze ciąży często mają problemy maciczne. Na poronienia nawykowe bardziej narażone są osoby po 35. roku życia.
Poronienie nawykowe – leczenie go jest zależne od przyczyny. Dlatego ważne jest wykonanie wszystkich koniecznych badań. Partnerzy są poddani m.in. badaniu kariotypów. Dzięki niemu można przyjrzeć się chromosomom i wychwycić ich zaburzenia. Lekarze stosują najczęściej hormonoterapię, a w przypadku zaburzeń narządów rodnych – leczenie chirurgiczne.
Zobacz: Polipy macicy: czy są groźne?
Badania po poronieniach nawykowych
Po poronieniu nawykowym wykonuje się badanie: histopatologiczne, genetyczne, immunologiczne, hormonalne, anatomiczne oraz nasienia.
Badania histopatologiczne przeprowadzane są w szpitalu. Jednak wykrywa ono wyłącznie obecność tkanek płodu i informacje o stanie zapalnym. Nie można się natomiast z niego dowiedzieć, dlaczego doszło do poronienia.
Ważnym badaniem jest wspomniane już badanie cytogenetyczne – czyli ocena liczby i struktury chromosomów. Badanie kariotypu można uzupełnić o badanie trombofilii wrodzonej (występujące mutacje genowe).
To Cię zainteresuje: Dlaczego nie możesz zajść w ciążę?
Do badań po poronieniu nawykowym powinniśmy zaliczyć także badania immunologiczne. Najlepszy czas do ich przeprowadzenia to 6 tydzień po poronieniu (przeciwciała wykrywane są jedynie w ciąży lub niedługo po jej zakończeniu). Należą do nich:
- badania w kierunku zespołu antyfosfolipidowego,
- antykoagulant tocznia,
- przeciwciała przeciwjądrowe ANA,
- przeciwciała przeciwko antygenom łożyska ,
- przeciwciała przeciwko peroksydazie tarczycowej (anty-TPO),
- przeciwciała przeciwko tyreoglobulinie (anty-TG).
Możliwe, że poronienie było skutkiem infekcji, dlatego warto też wykonać badania w kierunku: toksplazmozy, cytomegalii, różyczki, chlamydiozy.
Kilka miesięcy po poronieniu lekarz może zalecić badania hormonalne: FSH, LH, progesteron, estrogeny, prolaktyna oraz TSH, fT3, fT4. Ginekolog zapewne sprawdzi także, czy nie ma wad wrodzonych w budowie narządu rodnego (USG, HSG lub HSC).
Nie wszystkie badania są refundowane. Jeśli pacjentka decyduje się na badanie genetyczne musi sama za nie zapłacić. Jednak warto je wykonać, ponieważ pozwoli ono odpowiedzieć na pytanie, czy poronienie było przypadkowe.
Problem nie tylko kobiety
Specjaliści uważają, że poronienie nawykowe może być spowodowane zarówno problemami po stronie kobiecej, jak i męskiej. Dlatego lekarze zalecają badanie nasienia przyszłego taty. Polega ono na pobraniu próbki ejakulatu, a następnie zbadaniu plemników, wydzieliny prostaty oraz pęcherzyków nasiennych (pozwala wykryć m.in. liczbę plemników, ich jakość, ruchliwość, budowę).
